Bij het doorlezen van oude PeeBee’s van mijn voorgangster soror Irène Beusekamp-Fabert kwam ik een brief tegen die zij geschreven heeft naar aanleiding van ‘nine eleven’. Hij begint met een beschrijving van de wereld van bijna twintig jaar geleden, maar de analyse die zij daarna over de oorzaken en de oplossing schrijft is van eeuwigheidswaarde. Het is net zo zeer van toepassing op de wereld en de mensheid gedurende de huidige pandemie, als op de tijd dat zij hem schreef. Daarom wil ik haar persoonlijke brief graag met jullie delen.
“De toestand in de wereld is er na 11 september 2001 niet beter op geworden. Verwarring op alle gebieden neemt toe. Onze wereld is gehuld in een onrustbarende mist. Oorlogen woeden, terrorisme, afschuwelijke misdaden zijn aan de orde van de dag. Iedere ochtend kunnen wij voor ‘nieuwe verrassingen’ worden geplaatst. Het onzekere is heden ten dage de enige zekerheid. De ‘Karavaan des levens’ die vroeger als een langzame processie eindeloos door de eeuwen trok, wordt nu door machines in een duizelingwekkende race meegesleurd.
De huidige mensheid is tegelijkertijd dorstig en gekweld, dorstig naar een beter en transparant leven; gekweld door verschrikkelijke beelden van een geweld dat steeds toeneemt. De wereld schijnt alle mogelijke wegen te willen bewandelen behalve de goede weg; in verwarring gebracht door de chaos in de politieke situatie, stort zij zich naar links, dan naar rechts, op zoek naar een werkelijk doeltreffende formule die alle problemen, economisch, politiek, sociaal enzovoorts kan oplossen. De enige volmaakte en onfeilbare formule echter is wel binnen het bereik van de mens: Dat wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook aan anderen niet. Helaas, deze formule ontstijgt de visie van de mens.
Waar de huidige wereld dringend behoefte aan heeft is niet een intellectuele transformatie, maar een verandering vanuit het hart. Wij lijden niet aan een gebrek aan ideeën – wij hebben er zelfs maar al te veel – maar aan een groot gebrek aan goede wil. Goede wil vanuit de zuiverheid van het hart, is de beste garantie voor universele vrede.
Maar … laten wij geen al te snel oordeel over onze tijd vellen. Achter de gebeurtenissen die het iniversele leven modelleren is een plan. De Macht die het universum leidt, die de mensheid beschermt en die over de wereld waakt, zal eens Zijn bestaan manifesteren. Velen zien slechts de chaos die ons bedreigt en niets anders. “Als er een Goddelijke Kracht is, waarom doet deze Kracht het lijden niet ophouden?” horen wij zeggen. Maar dit zou te gemakkelijk zijn en van ons automaten maken of engelen die op de draaibank in elkaar zijn gezet. “En God schiep de mens als Zijn beeld en gelijkenis” lezen wij. Welnu, wanneer de mens gelijk aan God moet worden, dan zal hij dat uit eigen vrije wil doen. En de beste garantie dat hij dat zal bereiken, is dat hij meer is dan zijn lichaam. Het goddelijke dat in hem woont kan niet ontworteld worden. Het kan tijdelijk sluimeren, maar eens ontwaakt het. In een van mijn laatste PeeBee’s citeerde ik het oude adagium: ‘Het uur van wanhoop voor de mens is ook het uur van God’. Hetgeen van toepassing is op een individu is ook van toepassing op een natie – die niets anders is dan een verzameling individuen – en is eveneens van toepassing op de hele wereld, die slechts een verzameling naties is. Sociale ontreddering, economische beklemming, politieke chaos, al die kwalen zijn alleen de fysieke consequentie van het gebrek aan spiritualiteit in de wereld. De wanhoop van de hedendaagse mensheid zal zich ook openbaren als het uur van de terugkeer naar het Goddelijke.
Het Bijbelse verhaal van de Verloren Zoon heeft een individuele, maar ook een universele draagwijdte. Wanneer de volkeren de eindeloze keten van rampen, die zij zelf hebben veroorzaakt, beu zijn, wanneer zij er genoeg van zullen hebben door hun eigen ontdekkingen gewond en overwonnen te worden, genoeg zullen hebben van de economische moeilijkheden die hun intens gebrek aan goede wil blootlegt, zullen zij zich tot het Spirituele Vaderland wenden, en de ‘Goddelijke Vader’, die hun bedoelingen kent, zal hen tegemoet treden, hen troosten en hun zijn onveranderlijke liefde openbaren.
Intussen is er altijd de grote vraag “Ken jij jezelf?” In deze noodlottige en verwarde tijdzoekt de wijze mens een onwankelbaar steunpunt waar hij, terwijl een dolgedraaide wereld om hem heen woelt, rust kan vinden. Een dergelijk steunpunt is niet buiten ons zelf te vinden. Wij ontdekken het slechts in de arcana van ons hart. Daar, in het mysterieuze heiligdom van ons wezen is het, en het geeft de mens de steun van een diepe kracht en een hoge wijsheid. De mens die zich de wijsheid van het Hogere Zelf eigen heeft gemaakt, leeft in absoluut vertrouwen en zoals de vogels die de vrees voor de volgende dag niet kennen, kent hij geen vrees meer voor de toekomst. De nacht zal voorbij trekken, de onafwendbare en stille dageraad zal de duisternis die de wereld bedekt, verdrijven en haar in licht doen baden.
Fratres en Sorores, leef in harmonie met u zelf en met uw omgeving en vertrouw op het Goddelijke in u: “L’espoir et la confiance brillent comme des brins de paille dans l’étable”, ‘Hoop en vertrouwen schitteren als strohalmen in de stal’.
Met de beste wensen voor Diepe Vrede
Irène Beusekamp-Fabert”
