Als wij ’s middags op de Grootloge het ritueel van de Raad van Troost uitvoeren, wordt aan het einde van de meditatieperiode deze zin uitgesproken: “Meesters van het Rozekruis, moge u waken over de égrégore van onze Orde, zodat haar zuiverheid en kracht altijd in dienst van alle Rozekruisers staan.”

Ik krijg wel eens de vraag: “Wat is een égrégore?” Deze vraag is zeker op dit moment heel relevant, want het gaat over datgene wat ons als Rozekruisers verbindt.

Het woord komt oorspronkelijk uit de oudheid. In de Griekse vertaling van het bijbelboek Daniël en het apocriefe Boek van Enoch wordt Egregoroi gebruikt als vertaling van het Aramese woord voor Waker of Wachter. Het gaat hier om bepaalde engelen, die elders in de Bijbel met ‘zonen van God’ worden aangeduid. Sommige van hen werden verliefd op de ‘dochters van mensen’ en uit hun vereniging kwamen de ‘geweldigen, mannen van naam’ voort.

In zijn moderne betekenis wordt het woord égrégore voor het eerst gebruikt door de Franse schrijver Victor Hugo. Het woord is al snel overgenomen door de Rozekruisers en andere esoterische groeperingen van de negentiende eeuw. Of misschien werd het al intern door hen gebruikt en was Hugo de eerste die het naar buiten bracht. In het moderne gebruik gaat het om de gedachtenvorm die een groep mensen verenigt. Een égrégore kan worden gezien als een spirituele entiteit die ontstaat doordat mensen zich verenigen. Deze gedachtenvorm wordt gevoed en in stand gehouden doordat de leden van de groep liefde voor elkaar voelen en elkaar vertrouwen. Een égrégore is een groepsgeest. Het is de bezieling van de groep. Is er geen genegenheid en geen vertrouwen binnen een groep, dan is er ook geen bezieling, geen égrégore. Maar als een groep wel een égrégore heeft, samen enthousiast is en elkaar door dik en dun steunt, dan kan het iets geweldigs voortbrengen.

De égrégore van onze Orde is dus datgene wat ons als Rozekruisers bindt. Het wordt gevoed en versterkt als wij ons op elkaar afstemmen en dat gaat twee kanten op. Want als wij ons afstemmen worden wij op onze beurt ook weer gevoed en gesterkt door de égrégore. AMORC als geheel heeft een heel mooi en zuiver égrégore. Dat was vorig jaar heel duidelijk te merken op het wereldconvent in Rome. Daar voelde je wat saamhorigheid en broederschap teweeg kunnen brengen! Maar soms heeft een onderafdeling intern een minder fijne sfeer. Eén van de ergste dingen die een Orde zoals de onze kan overkomen, is dat de égrégore verzwakt wordt door geruzie, geroddel en onderling wantrouwen. Dat is slecht voor íedere groep, maar helemaal voor een groep mensen die een ideaal nastreeft. Dan geeft het samenzijn geen energie, maar voelt het als een verplichting. De enthousiaste mensen hebben geen zin meer om actief te worden en blijven uiteindelijk helemaal weg. En daardoor verzwakt de saamhorigheid verder tot er weinig meer overblijft.

De gezamenlijke activiteiten, convocaties en bijeenkomsten van de onderafdelingen zijn voorlopig opgeschort. Wèl blijven wij contact met elkaar houden via de telefoon, email en moderne technieken als beeldbellen. Zo blijven wij de égrégore voeden door elkaars enthousiasme te ervaren. Misschien dat het zelfs wel goed is dat onze Loges, Chapters en Pronaoi een tijdlang niet meer bij elkaar kunnen komen: des te groter is onze vreugde als wij elkaar weer in het echt zien!